Memoirs of fifties Akividu or Akiveedu (ఆకివీడు), and neighbouring villages. Educational, geographical, historical, literary, philosophical,
religious and social postings included. Copyright Raju (PD). (bondadaa@gmail.com)
NATA embarks on 15-day Seva Days at a cost of Rs 4 Crore
Hyderabad, December 27: Telugu community, which is one of the largest Indian groups in the United States of America is going great strides. Telugus have been living in USA for over sixty years.
They have contributed their best for the growth of American economy as well as Indian economy. Telugus living in America made Andhra Pradesh and India proud. There are many NRIs from Andhra Pradesh who made it big in USA.
Today Telugu-speaking community in USA is the highest paid job-holders in America. For most Telugus, USA has become their homeland informed Sanjeeva T. Reddy, President of North American Telugu Association (NATA), addressing a Press Conference organised to give concluding brief on the 15-days of NATA SEVA DAYS here in city on Friday at Hotel Taj Krishna.
There used be just 30,000 Telugus in USA in 1970. Now nearly two million Telugu Diaspora live in USA, most of them comprising of students, scientists, IT Professionals and Doctors.
Increase in population of Telugus over the last three decades has been quite high. In particular there has been phenomenal growth in the Telugu population in the last two or three years. It is estimated that there are about 15 to 20 percent of Telugus among the total Indian Immigrants in USA.
So also problems and challenges have also increased for Telugus. The Telugus though divided on various issues, working under various banners are always united, especially when there is a crisis.
NATA is a non-profit cultural organization serving the Telugu Community in the USA and Canada, it involves in promoting community services, cultural and social activities, student assistance and preservation and promotion of Telugu language and heritage in the United States and across the globe.
NATA is not a breakaways group from any other organization. It is a new organization started in 2010 with just 50 members, now has 8000 members, informed Sanjeeva T. Reddy.
NATA kicked off 15 Day Seva Programmes on December 16th which will conclude with grand gala closing function and service activities on 29th December with a Cultural Evening and Presentation of Life Time Achievement Award to Dr. Kasu Prasad Reddy of Maxi Vision Group and NATA Excellency Award to Mr. Sekhar Kammula, Telugu Film Director at Ravindra Bharathi, Hyderabad.
NATA though just three years old kick started a unique program of NATA Seva Days of various service activities taken up at the cost of Rs 4 Crore which is nearing completion.
During this fortnight various service projects have been taken up including Scholarships to Toppers in Second year Intermediate from Government Junior colleges (five from each district) totaling to 117 scholarships worth Rs 11.5 lakh, 16 Safe Drinking Water Projects, 6 Clean and Green Graveyard Projects.
Spread across various parts of the State of Andhra Pradesh service activities of NATA SEVA DAys include Health Camps, Pediatric Eye Camps and others.
Each student will be given away Rs 10,000 scholarship through the hands of Karnataka Lokayukta Justice Y. Bhaskar Rao at NATA Seva Days Celebrations. Though we are trying to award five from each district but there is a tie on 2 students in West Godavari and Praksham districts, hence number has gone up to 117, informed Mr. Ramasurya Reddy, Secretary of NATA. NATA Overseas Coordinator Dr. Dwarakanath Reddy put in their persistent efforts to collect data from Government.
NATA also has taken up Safe Drinking Water Projects in Districts of Nellore, Nalgonda, Kadapa. These are sponsored by Dr. Prem Reddy, Mohan Talamati, Dr. Sanjeeva Reddy, Dr. Harinatha Policherla, Dr. Adisesha Reddy, Suresh Reddy, Mohan Kaladi, Dr. Pailla Malla Reddy.
Six projects of Clean & Green Graveyard are taken up in Nellore District. Sponsors of these projects include Dr. Pailla Malla Reddy, Dr. Prem Reddy, Mohan Talamati. Dr. Prem Sagar Reddy and Dr. Pailla Malla Reddy are in fact the founding members and are two important pillars of NATA, said Sanjeeva T. Reddy, NATA President.
Another highlight of the SEVA DAYS is Pediatric Eye Camps which are conducted in large numbers and few lakh children got screend. We have identified during this screening that nearly 300 kids need Eye Surgeries which will do in next three months. We have issued spectacles to the needy then and there.
During their journey to various parts of the state during NTA SEVA DAYS there have been many requests for school benches and drinking water plants, which NATA will take up in future.
Futher to promote Telugu and Literature NATA is also organizing a Short Stories and Poetry Competition in Telugu. The winners will be given away Prizes at a function to be held in Ravindra Bharathi on 29th December.
Adding further it is informed that 2nd NATA Convention will be held in 2014 from July 4 to 6th at Atalanta City in USA. We have already formed 45 committees, informed Sanjeeva Reddy.
NATA is also launching Hyderabad Chapter of prestigious TEA(Telugu Entrepreneurs Association). In this connection a meeting is also being organised on 29th December in City. This international level business seminar of highly successful entrepreneurs from USA helps to promote one on one mentorship programs.
Are women safe in Cyberabad? Despite all the big talk and concerns
that were raised about security of women in the aftermath of the
Nirbhaya rape case in Delhi in December last year, the statistics of
crime against women in the jurisdiction of Cyberabad police
commissionerate, present a grim picture about safety of women in the
software district.
With 135 cases of rape, 334 cases of outraging
modesty, and 114 cases of women being abducted besides the increasing
cases of dowry harassment and deaths, the year 2013 saw a sharp increase
in crime against women with 2,391 cases being reported in 2013 compared
to 1,914 cases in 2012. As many as 110 Nirbhaya cases were reported
this year after the Act was enforced in February. Giving the round up of the law and order scenario in his
jurisdiction for the year 2013, Cyberabad Police Commissioner CV Anand
said that crime against women had gone up compared to previous year.
“Cases of harassment of women, including that for dowry, has gone up and
1565 cases of harassment were reported this year,” he said.
He
informed that Madhapur police would file the chargesheet in connection
with the Abhaya case (a techie who was raped by two men) within a week.
Besides,
the Cyberabad police registered a total of 27,156 cases during the
current year, showing an increase of 2,234 cases compared to 2012. In
2012, a total of 24,922 cases were registered.
Essentially people tend to describe a vegan as a non-dairy
vegetarian. Ideologically, a vegan shuns all products that are derived
from the labour of animals which include eggs, honey, leather, wool,
fur, silk, soaps and cosmetics that contain animal products.
The
ethics of consuming dairy products started being questioned by
vegetarians as early as in 1909. In 1944, Donald Watson held a meeting
of six like-minded people who believed in the cause and called
themselves non-dairy vegetarians. It was on that day that the term
‘vegan’ was coined.
Donald Watson is now considered the founder of the Vegan Society, the oldest and largest society of vegans in the world.
The
reasons that vegans give for choosing their difficult lifestyle in an
unsympathetic world are first, to create a more humane and tolerant
society to live in. They believe that if people stop consuming as many
animal products as they use, industries will not be forced to breed
cattle and livestock the way they have to now, to meet the demand.
In
a society where a child is taught to have 2-3 glasses of milk a day, a
vegan diet seems very unhealthy. It seems like there is no source of
protein but this is not true.
The reason for the success of the vegan lifestyle is the variety that is available all around us.
Vegans
get their protein from food items like lentils, tofu, chickpeas,
potatoes, broccoli, kale. Dark leafy vegetables, such as spinach,
provide vegans with iron, calcium and zinc, to name a few nutrients.
But
there are some nutrients that vegans don’t get despite their healthy
eating. It is of utmost importance, which is why vegans take their daily
dose of multivitamins. Vitamin D, for instance, is not available in any
vegan friendly fruit. It is recommended that vegans spend time in the
sunlight to start producing some Vitamin D for themselves.
The
lifestyle as a whole stands for something beautiful — animal protection
and shelter — but over the years it has somewhat lost its meaning.
As
I said in the beginning, now one just thinks of a vegan as a fussy
eater who will drink expensive soy milk rather than regular milk. I once
overheard a person say, “Oh the friend who is coming over is a vegan,
so I guess I should not put any butter in the chicken.”
The above
statement just proves how illiterate people are about veganism if they
have not been born into it or are vegans by choice. Veganism is also
being used as a diet to lose weight. This is not what it is all about.
True
vegans actually stand for something, and that is the welfare of the
poor animals that are beaten, tortured or, worse yet, slaughtered to
produce eggs and meat.
Cows are injected with chemicals and
hormones so that they produce more milk than is natural for them to
produce. Such practices are what veganism is essentially against.
Some
pseudo-vegans today truly are what people think them to be — fussy
eaters. The fad is such that vegans not only think they are above others
by being more humane, but also feel that they have the right to convert
others by holding conversations that are always about veganism.
Today
there are thousands of societies with their very own support groups for
vegans. These societies are trying their best to educate the public and
be there to guide new vegans in what to put in and on their bodies and
also what to wear. These societies have their events and meetings quite
regularly. This movement has become so powerful that now along with the
‘Jain option’ most restaurant also carry vegan options.
There are vegan cookbooks available that have countless recipes — all without any dairy in them.
Some
of us may understand the point of it all and some won’t, but the fact
that there are so many vegans all over the world and more and more join
the movement every day makes one believe that humanity exists.
The
fanaticism that surrounds vegans is a little putting off but hope still
exists that veganism goes back to its roots and once again becomes more
than just a diet.
The ‘Rayala-Telangana’ idea seeks to exploit a regional divide
within a regional divide. It could backfire with serious consequences.
The UPA government’s notion of a ‘Rayala-Telangana’
state could fail before it gets off the ground. The Telangana Rashtra
Samiti has called for a bandh to protest the idea. It is a rare case of a
newly emerging state saying it does not want additional territory. And
of course those for a united Andhra oppose the idea anyway. Although the
TRS is the flag-bearer of the Telangana statehood cause — and the major
Congress ally in the region — its anger should not come as a surprise.
Not to those who read the Congress’s strategy on the issue. The
Bharatiya Janata Party too is on the offensive. Those for Telangana will
also bitterly resent the ‘joint capital’ status for Hyderabad. But what
is really rattling everyone is the plan to include Kurnool and
Anantapur districts in the new state, which would then be called
Rayala-Telangana.
Political calculations
Three
political calculations underpin the Centre’s, or rather the Congress’s,
strategy on ‘Rayala-Telangana.’ The first of these: it could effectively
divide the anti-bifurcation movement. The people of Rayalaseema were
against the division of Andhra Pradesh, and Kurnool and Anantapur
districts were home to some of the biggest protests. Yet, this is where
the Congress leadership believes the wedge must be driven. What if
people in these districts could be convinced that their first preference
— United Andhra — is out? Might they then turn their attention to
seeking a better deal within the new state? For instance, on
water-sharing? They argue that even if people in the region were
anti-bifurcation, they were never enamoured of their brethren in coastal
Andhra. This exploits a regional divide within a regional divide.
Second:
some in the Congress believe this could transform any voting in the
Assembly. As of today, 160 MLAs are from Seemandhra regions, and 119 are
from Telangana. (Another 15 of the first group stand disqualified). The
nays have it. But take away the 28 MLAs of Kurnool and Anantapur from
the 160 and pencil them into the Telangana column and the scoreline
reads 147-132 for the new state. This of course involves very dicey
assumptions. But the Congress believes the MLAs and MPs and,
importantly, lower-level leaders from here, will go along. And many
indeed might. This could also leave the masses, still opposed to the
move, leaderless, and perhaps keep them off the streets.
Third:
from the Congress point of view, the carving out of Rayala-Telangana
would bring the party two further benefits. It would truncate the base
of its major rival and dilute that of its main ally. Rayalaseema is the
stronghold of Jagan Reddy’s YSR Congress party. Take away two of its
four districts and the Congress believes it has him corralled. Kurnool
and Anantapur account for 28 Assembly and four Lok Sabha seats. Their
joining the new state would also dilute the strength of the TRS, which
has no presence in any of those seats. Perhaps this might further
pressure the TRS to merge with the Congress. It would also leave the new
state and what remains of Andhra with exactly 21 seats each in the Lok
Sabha.
Cynical course
All three calculations
beg for trouble. The TRS is coming on to the streets with its opposition
to the ‘Rayala’ element. The BJP could do the same. And whether you are
a supporter of Telangana or a United Andhra, the chances of things
going wrong with this cynical course are worrying. The race is on to get
the division through before the Model Code of Conduct for next year’s
general elections comes into force — which it could by February. This
further highlights the Congress’s move as having less to do with genuine
statehood aspirations than with poll engineering. So at the same time
as it tries to win the game in the Assembly, the party makes it clear
that it does not matter if it loses there.
Simply
put, the Congress is saying that (if it loses out on a vote), the
opinion of a democratically elected State legislature counts for
nothing. This could launch an awful trend. Sure, the assent of the State
Assembly is not mandatory in a legal-constitutional sense. It has not
been the practice, though, in any of the last several State divisions.
Whether in the case of Chhattisgarh, Uttarakhand or Jharkhand, the
opinion of the Assemblies of Madhya Pradesh, Uttar Pradesh and Bihar was
given importance. Each had six to eight weeks of discussions. In the
case of the U.P. Assembly, 10 weeks. Their suggestions were taken on
board.
In Andhra Pradesh, the Congress intends to ram
it through, the defiance of its own Chief Minister notwithstanding. The
State Assembly won’t get anything like the time-frame the others did.
About the only safe prediction of what will happen as the Assembly
convenes is chaos. Anger and passion will rule. But perhaps that is the
idea: that the Centre could disregard the Assembly’s views, indeed its
very role in the process. In terms of future fallout, this is scary. Do
this once, and it’s hard to say where it will stop.
Yet,
even the short-term calculations might explode. In the 21 Lok Sabha
seats the truncated A.P. would have, a wipe-out of the Congress seems
likely. The last round of by-elections signalled that sharply. What
could it pick up in the new state? Bringing Kurnool and Anantapur into
it also means making Jagan Reddy’s YSR Congress a force in
Rayala-Telangana. It already has a base in districts like Khammam which
have a huge “settler” population from Coastal A.P.
The
fight in the four Lok Sabha seats in the two ‘new’ districts might well
be between the YSRC and the Telugu Desam Party. (The last by-election
to the State Assembly held in Anantapur saw the Congress finish third).
One Lok Sabha seat in the new State would go to the MIM. A TDP-BJP
alliance — now on the cards — could also pick up a few seats. That would
leave the Congress sharing 10-12 seats with an increasingly unhappy
ally, the TRS. So the whole exercise could give the party half-a-dozen
seats there and vanavas in A.P. for the foreseeable future. And
how long will the ties with the TRS hold? They have frayed quickly in
the past. The willingness to chance all this argues both electoral
cynicism and desperation. Remember the Congress won 33 Lok Sabha seats
from Andhra Pradesh in 2009 — more than any party did from a single
State anywhere in the country. It could lose most of those in 2014. And
at the end of it, have resolved none of the major issues driving
statehood demands: water-sharing, Hyderabad, and more.
Polarising impact
There
is also the polarising impact on the Telugu vote in other States in
2014. There are major Telugu communities in Maharashtra, Tamil Nadu,
Karnataka and Odisha, for instance. In Maharashtra, those communities
could favour Telangana and vote the Congress. In Tamil Nadu, Karnataka
and Odisha, the impact on the much larger numbers there, could be the
opposite. But never mind the polls, the most risky and dangerous part is
here and now, in the process itself. Some leaders of the government
have declared they will get the Bill on Telangana through Parliament in
this winter session. That starts on Thursday and ends within three
weeks.
What should normally be the process? The Group
of Ministers (GoM) presents its report to the Union Cabinet. The
Cabinet studies it and sends it on to the Union Law Ministry which will
draft a bill on statehood. The Cabinet finalises the bill and sends it
on to the President of India. The President after studying it, refers it
to the Andhra Pradesh Assembly for its views. The Assembly debates the
bill and returns it with its views to the President. Who then recommends
the bill to Parliament. Only then does the latter discuss and vote on
the bill.
Normally, each stage of this process would
require a minimum of one or two weeks. The stage at the Assembly, as
the process in earlier cases shows, needs 6-8 weeks. How will all of
that happen by December 20? Key actors, including the President, the
Assembly and Parliament will be denied the time to study or debate the
bill. None of them will take kindly to that. There has also been talk of
extending the session or holding a special one for this bill. All to
beat the Model Code of Conduct deadline.
Whether you
are for or against the bill, this amputation of the democratic process
sets dangerous precedents. Maybe, as the cliché goes, ‘wisdom will
prevail’ and the bill won’t be pushed through in the winter session. A
couple of Congress leaders have begun to waffle on the matter. If it
still does happen, it will be driven by the need to get it done before
the Model Code of Conduct comes into force. And for a possible
half-a-dozen seats in the next Lok Sabha for the Congress. There is no
other explanation for short-circuiting the process to wind it up before
February. That too for polls where, compared to 33 seats the last time,
the Congress is in for a penny, in for a pounding.
నిజాములు, మొగలాయిలు, విజయనగర సామ్రాజ్యాల వంటి రాజ్యాల విధివిధానాలను తరచి చూడాల్సిన అవసరం లేకుండా, సిద్ధాంత పరంగా, కేవలం సైద్ధాంతిక, తర్క స్థాయిలో రాచరికాన్ని, ప్రజాస్వామ్యాన్ని పోల్చి చూసి ఎందులో ఏది మంచి, ఏది చెడు అనేది నిర్ధారించుకోవడం సాధ్యం, అవసరం కూడా. ఇప్పటికైనా సరైన విశ్లేషణ, అవగాహనల ద్వారా ప్రజాస్వామ్యాన్ని ప్రక్షాళన చేయడమో, లేక దాన్ని త్యజించి, ఇంకో కొత్త వ్యవస్థను నిర్మించుకోవడమో విజ్ఞుల లక్ష్యం కావాలి.
కాలం అనంతమైనది. అందులో మనిషి జీవితం కూడా అరవై-డెబ్బై ఏళ్ళ పాటు సాగుతుంది. తన జీవితకాలంలో తీసుకునే నిర్ణయాలు తన తర్వాత వచ్చే తరాల మీద ప్రభావం చూపుతాయి. తన పూర్వ తరాల నిర్ణయాలు, వాటి ప్రభావాలు, పర్యవసానాలను నిరంతరం విశ్లేషిస్తూ, జరిగిన తప్పులను సరిదిద్దాల్సిన బాధ్యత కూడా వర్తమాన మనిషి మీద ఉంటుంది. అట్టి బాధ్యతలను గుర్తించేవారు, నిర్వర్తించేవారు సమాజంలో కొద్దిమందే ఉంటారు, అందరూ ఉండరు. మెజారిటీ వ్యక్తులు అవసరం కొద్దీ కావచ్చు, వ్యక్తిగత ప్రవృత్తి మేరకు కావచ్చు, ఏ పూటకాపూట గడిచిపోతే చాలు, మిగతా విషయాలు మనకెందుకులే అనుకుంటూ గడిపేస్తారు. అటువంటి మెజారిటీ జన సామాన్యాల చేతుల్లో సమాన ఓటుహక్కు పెట్టడం వల్ల జరిగే అనర్థాలకు వర్తమాన, భావితరాలన్నీ గురికావలసి వస్తున్నాయి. కాబట్టి ఈ విధానంపైన పునరాలోచించడం అవసరం.
చిన్న, పెద్ద రూపాల్లో వేలాది సంవత్సరాలు ప్రపంచవ్యాప్తంగా రాచరిక వ్యవస్థ రాజ్యమేలింది. ప్రజాస్వామ్య వ్యవస్థ వయసు కేవలం వందేళ్ళే. 1914లో మొదటి ప్రపంచ యుద్ధం ప్రారంభమయ్యే నాటికి అమెరికా, స్విట్జర్లాండు తప్ప ఇంకెక్కడా స్థిరమైన గణతంత్ర ప్రజాస్వామ్య వ్యవస్థ లేదు. మొదటి ప్రపంచ యుద్ధంలో తనకు అవసరం లేకపోయినా అమెరికా అడుగుపెట్టడంతో ప్రపంచ రాజకీయ ముఖ చిత్రం మారిపోయింది. ఆస్ట్రియా-హంగరీ, టర్కీ, జర్మనీ, (ప్రష్యా), రష్యా సామ్రాజ్యాలు కుప్పకూలిపోయి ప్రజాస్వామ్య ప్రభుత్వాలు ఏర్పడ్డాయి. మిగిలిన చిన్నచిన్న రాజ్యాలు కూడా క్రమేపీ ప్రజాస్వామ్య ప్రభుత్వాలకు దారివదిలి, రెండో ప్రపంచ యుద్ధానంతర కాలానికి అమెరికా కోరుకున్న, అమెరికా ప్రభావిత, అమెరికా ఆధారిత ప్రజాస్వామ్య ప్రభుత్వాలు అన్ని ఖండాల్లోనూ ఏర్పడ్డాయి. దీన్నుంచి తూర్పు యూరోపులో ఏర్పడ్డ కమ్యూనిస్టు ప్రభుత్వాలు మినహాయింపు. గత వందేళ్ళలో అటు కమ్యూనిజం, ఇటు ప్రజాస్వామ్యం పేరుతో విస్తరిస్తున్న సోషలిస్టు ప్రభుత్వాల పనితీరు, ప్రజాజీవితం, నైతిక విలువల మీద వాటి ప్రభావం విశ్లేషించుకోవలసిన అవసరముంది. ఇలాగే కొనసాగితే భవిష్యత్తులో సమాజం కారు చీకట్లోకి ప్రయాణిస్తుందేమోననే భయాందోళనలను తేలిగ్గా కొట్టిపారేయలేం.
గెలిచిన వాళ్ళే చరిత్ర రాస్తారు. కాలక్రమేణా అందరితోనూ ఆ చరిత్రనే నమ్మిస్తారు. అమెరికా తాను ఆచరిస్తున్న ప్రజాస్వామ్య విలువలను, పాలనా విధానాలను ప్రపంచం మొత్తం మీద రుద్దుతోంది. మాకొద్దు మొర్రో అంటున్న మధ్యప్రాచ్య దేశాల్ని కూడా వింటే రాయబారం లేకపోతే యుద్ధం అన్న ప్రాతిపదికపై కబళిస్తోంది. ఈ రోజున అమెరికా ఆర్థిక, ఆయుధ శక్తి ముందు నిలబడగల దేశం ఏదీలేదు. ఈ ఆధిపత్యం ఎంతోకాలం కొనసాగకపోవచ్చు కానీ ప్రస్తుతానికిదొక వాస్తవం. ప్రజాస్వామ్యం అంత గొప్ప వ్యవస్థ అయితే, ప్రపంచ వ్యాప్తంగా ఇన్ని సంక్షోభాలెందుకు? ప్రతి దేశంలోనూ ఇన్నిన్ని సమస్యలెందుకు? అసలు రాచరికం నుంచి ప్రజాస్వామ్యంలోకి మారడాన్ని అభ్యుదయం క్రింద చూడాలా? లేక అది తిరోగమనమా? ప్రజాస్వామ్యమనే ఆలోచనలోనే ఎక్కడో లోపం ఉందా? లేక కేవలం ఆచరణలోనే తప్పు జరిగిందా? ఈ పొరబాట్లను సహజమైనవిగా, తాత్కాలికమైనవిగా భావించాలా? లేక ప్రజాసామ్య విధానంలో వ్యవస్థీకృతంగా అంతర్లీనంగా ఉన్న లోపాలు కాలక్రమేణా దాన్ని డొల్ల చేస్తూ, త్వరలోనే కుప్పకూలుస్తాయా? ఇటువంటి ప్రశ్నలను ఎదుర్కోవడానికి గానీ, ఇటువంటి చర్చనే అంగీకరించడానికి గానీ ప్రజాస్వామ్య వాదులకు చాలా అసౌకర్యంగా ఉంటుంది. కానీ కేవలం వందేళ్ళ క్రితం రాచరిక వ్యవస్థ సమర్థకులు కూడా రాచరికానికి ప్రత్యామ్నాయముందనే భావనలనే దగ్గరికి రానిచ్చేవారు కాదు కావచ్చు. ఈ చర్చ అవసరమని అనిపించడానికి కారణాలున్నాయి.
రాచరిక వ్యవస్థలో లిఖిత రాజ్యాంగాలుండేవి కావు. అలిఖిత, అప్రకటిత సహజ న్యాయ సూత్రాలు అమలులో ఉండేవి. సహజ న్యాయం, ధర్మాలు రాజు కంటే ముందు పుట్టినవని, రాజు, ప్రజలు అందరూ నమ్మేవారు, రాజులు కూడా వాటికి కట్టుబడి ఉండేవారు. అలా లేకుండా తనకిష్టమొచ్చిన న్యాయాన్ని అనుసరిస్తే తన పీఠానికి, ప్రజలను పాలించే తన సార్వభౌమాధికారానికి ఎసరు వస్తుందని రాజులకు తెలుసు. అలా ఒక విధంగా అప్పటికే వాడుకలో ఉన్న న్యాయ, ధర్మాలను అమలు చేయడం వరకే రాజుల విధిగా ఉండేది. అంతే తప్ప కొత్త న్యాయాలను, చట్టాలను సృష్టించడం వాళ్ళ పని కాదు. ఇంకోవైపు ప్రజాస్వామ్య వ్యవస్థలలో దాదాపు అన్ని దేశాలకూ లిఖిత రాజ్యాంగాలున్నాయి. అక్కడ రాజ్యం న్యాయాన్ని అమలు చెయ్యడమే కాక, న్యాయాన్ని, న్యాయ సూత్రాలను, చట్టాలను తయారుచేసే అధికారాలు కూడా దఖలు పర్చుకుంది. మొదట్టో సహజన్యాయ, ధర్మాలను గుర్తించినప్పటికీ, కాలక్రమేణా, ప్రజాస్వామ్య వ్యవస్థ నిర్మాణంలోనే ఇమిడి ఉన్న అంతర్గత చలన సూత్రాల కారణంగా ఆ సహజ న్యాయ, ధర్మాలు పూర్తిగా నిర్లక్ష్యానికి గురయ్యాయి. అమెరికా మొదలుకొని అన్ని దేశాల్లోనూ జరిగిందదే. దీని వల్ల న్యాయ, ధర్మాలకు స్థిరత్వం కోల్పోయి, ఏ రోజు ఏ కొత్త చట్టం ద్వారా మానవ సంబంధాలు, ఉత్పత్తి ప్రయత్నాలలో ఏది నిషేధించబడుతుందో, ఏది బలవంతాన రుద్దబడుతుందో తెలియని అనిశ్చిత పరిస్థితి సర్వదా నెలకొంటోంది. ఇది మనిషి నైతికత మీద, వ్యక్తిగత బాధ్యత మీద తీవ్రమైన దుష్ప్రభావం చూపుతోంది.
రాచరికాలు అంతరించి పోయేవరకు డబ్బు (రూపాయి) విలువ బంగారం, వెండి లాంటి ద్రవ్యాలతో ముడిపడి ఉండేది. రాజులు తమ కిష్టమైనట్లుగా రూపాయి విలువ మార్చే అధికారం గానీ, అవకాశం గానీ ఉండేది కాదు. రూపాయి విలువలను రాజులు, రాజ్యాలు నీరుకార్చకూడదనేది వాడుకలో ఉన్న ప్రాచీన న్యాయం. దాన్ని, కొన్ని తాత్కాలిక తుగ్లక్ చేష్టలు మినహా, రాజులందరూ గౌరవించేవారు. రాచరికపు అంతం, రూపాయి, డాలర్ లాంటి అన్ని కరెన్సీల పతనం దాదాపు ఒకేసారి జరిగాయి. మొదట ఇంగ్లండు, తర్వాత 1913లో అమెరికా ఫెడరల్ రిజర్వు బ్యాంకుల హయాంలో పాక్షిక లేదా ఆంశిక లేదా భాగహారిక (ఊట్చఛ్టిజీౌn్చజూ) రిజర్వు బ్యాంకింగ్ శకం మొదలైంది. మొదట్లో పాక్షికంగాను, తర్వాత పూర్తిస్థాయిలో రూపాయి, డాలర్ వలువలకు బంగారం లాంటి ద్రవ్యాలతో గల సంబంధాన్ని తుంచేశారు. ఇదంతా ప్రజాస్వామ్య వ్యవస్థలు రాసుకున్న రాజ్యాంగాలను తమకిష్టమొచ్చినట్టు వ్యాఖ్యానించుకోవడం ద్వారా, లేక సవరించుకోవడం ద్వారా సమర్థించుకున్నాయి. అలా, సంపద సృష్టితో సంబంధం లేకుండా గాల్లోంచి డబ్బును సృష్టించడం మొదలైంది. అలా సృష్టించిన డబ్బును ఆశ్రిత వర్గాలకు పంచడం సహజ న్యాయ, ధర్మాలకు విరుద్ధమైనా, రాజ్యాంగ బద్ధం కాబట్టి ఎవరూ వ్యతిరేకించే వీలు లేకుండా పోయింది. ఆశ్రిత వర్గాలు అత్యంత పేద ఓటర్లు కావచ్చు, అత్యంత ధనిక పారిశ్రామిక వేత్తలు కావచ్చు. ఈ డబ్బు సృష్టి వల్ల అసలు జరిగేదేమిటంటే, అనాశ్రిత ప్రజలు కష్టపడి సంపాదించి, దాచుకున్న, లేక పెట్టుబడి పెట్టిన డబ్బు, సంపదల విలువ తగ్గిపోతుంది. ఇది కష్టజీవుల ప్రమేయం లేకుండా, వాళ్ళకసలు తెలియనే తెలియకుండా జరిగిపోతుంది. కొత్త ద్రవ్యరహిత రిజర్వుబ్యాంకింగ్ ప్రారంభమైనప్పట్నుంచి రూపాయి, డాలర్ విలువలు కొన్ని వందల భాగానికి పడిపోయాయి. ఇంతటి దుర్మార్గాన్ని తనలో ఇముడ్చుకున్న ప్రజాస్వామ్య వ్యవస్థను ప్రశ్నించొద్దా?
ఇక పన్నుల వడ్డింపు విషయానికొస్తే, రాచరిక కాలంలో మొత్తం పన్నులు దేశ ఉత్పత్తి, ఆదాయాల్లో రెండునుంచి నాలుగు శాతం మాత్రమే ఉండేవి. దాంతోనే రాజరిక వ్యవస్థ, హంగు, ఆర్భాటాలు, కొద్దిపాటి సైన్యం నడిపేవారు. పన్నులు పెంచాలంటే ప్రజల నుంచి వ్యతిరేకత వస్తుందని భయపడేవారు. ప్రజలు కూడా పన్నుల పెంపును నిరసించేవారు. ప్రజాస్వామ్య వ్యవస్థలో పన్నుల విధింపునకు అడ్డు, అదుపే లేదు. ప్రజలు కూడా మనకు మనమే రాజులం, మనం ఎన్నుకున్న ప్రభుత్వమే కదా విధించేది అని పన్నులను నిరసించే హక్కును, చొరవను కోల్పోయారు. దాంతో క్రమేణా పెరుగుతూ, నేటికి దేశ ఉత్పత్తిలో దాదాపు సగ భాగం, అంటే యాభై శాతం వరకు వివిధ పన్నుల రూపంలో రాజ్యం లాగేసుకుంటోంది. దీనికి అమెరికా, స్వీడన్, మనదేశం ఏవీ అతీతం కాదు. అంటే ఇప్పటికే యాభై శాతం సోషలిజంలో ఉన్నాం. ఈ శాతం పెరిగేది తప్ప తగ్గేది కాదు. అంటే మొదట ప్రజాస్వామ్యమనుకున్నది క్రమేపీ, అమెరికాతో సహా, సోషలిజంలోకి రూపాంతరం చెందుతోంది. ప్రపంచం కోరుకున్నది ఇదేనా?
ఇంకా వివిధ అంశాలను పోల్చుకుంటూ పోతే రాచరిక వ్యవస్థతో పోలిస్తే ప్రజాస్వామ్య వ్యవస్థ సమాజానికేమీ హితం చేసినట్లు కనబడడం లేదు. కానీ ఈ విశ్లేషణ తాత్పర్యం రాచరిక వ్యవస్థను సమర్థించడం ఎంతమాత్రం కానేకాదు. రాచరికం నుంచి మారి మనం అనుసరిస్తున్న ప్రజాస్వామ్యం అసలు అభ్యుదయమా, లేక తిరోగమనమా అన్న చర్చ లేవదీయడమే ముఖ్య ఉద్దేశం. పోనీ ప్రజాస్వామ్యం ఇలా కాకుండా ఇంకొంచెం మెరుగ్గా ఉండే వెరైటీలేమన్నా ఉన్నాయా? ఆ రోజుల్లో ప్రజాస్వామ్యం ఎంచుకోవడం తప్ప ప్రపంచ దేశాలకు ఇతర ఆప్షన్లు ఏవైనా ఉన్నాయా?
నిజాములు, మొగలాయిలు, విజయనగర సామ్రాజ్యాల వంటి రాజ్యాల విధివిధానాలను తరచి చూడాల్సిన అవసరం లేకుండా, సిద్ధాంత పరంగా, కేవలం సైద్ధాంతిక, తర్క స్థాయిలో రాచరికాన్ని, ప్రజాస్వామ్యాన్ని పోల్చి చూసి ఎందులో ఏది మంచి, ఏది చెడు అనేది నిర్ధారించుకోవడం సాధ్యం, అవసరం కూడా. ఇప్పటికైనా సరైన విశ్లేషణ, అవగాహనల ద్వారా ప్రజాస్వామ్యాన్ని ప్రక్షాళన చేయడమో, లేక దాన్ని త్యజించి, ఇంకో కొత్త వ్యవస్థను నిర్మించుకోవడమో విజ్ఞుల లక్ష్యం కావాలి. సశేషం. - జాహ్నవి
తెలుగు చారిత్రక నవలా సౌధానికి నాలుగో స్తంభం లాంటి వాడు డాక్టర్ ముదిగొండ శివప్రసాద్. విశ్వనాథ సత్యనారాయణ, నోరి నరసింహ శాస్త్రి, అడవి బాపిరాజు తర్వాత ఆ ప్రక్రియలో అంతటి కృషి చేసిన వారు మరొకరు లేరు. శివప్రసాద్ ఇప్పటిదాకా రాసిన 83 పుస్తకాల్లో 20 చారిత్రక నవలలే. శ్రీపదార్చన, ఆవాహన, పట్టాభి, రెసిడెన్సీ, శ్రీలేఖ, శ్రావణి వంటి ఎన్నో చారిత్రక నవలలు సాంఘిక నవలలకు సరిసమానంగా పాఠకుల్ని అలరించి.. ఆయనకు ఎనలేని కీర్తి ప్రతిష్టలు తెచ్చిపెట్టాయి. రావూరి భరద్వాజకు అంకితంగా త్వరలో విడుదలకు సిద్ధమవుతున్న 'వంశధార' అనే ఆయన నవలను పాకుడురాళ్లు-2 అనుకోవచ్చు. 'చారిత్రక నవలా చ క్రవర్తి'గా ప్రసిద్దులైన ప్రొఫెసర్ ముదిగొండ శివప్రసాద్ సాహితీ జీవన ప్రస్థానంలోని కొన్ని సంఘటనలే ఈ వారం 'అనుభవం'
"సముద్రానికీ సాహిత్యానికీ ఏమైనా సంబంధం ఉందా? అంటే ఉందనే చెబుతాను. నేను జన్మించింది ప్రకాశం జిల్లాలోని సముద్ర తీర ప్రాంతంలో ఉన్న ఆకులల్లూరు గ్రామంలో. మానవ సంబంధ, బాంధవ్యాల గురించి ఏమీ తెలియని ఆ వయసులో నాకు తెలిసిందల్లా మనసుతో సముద్రానికి ఉన్న అనుబంధమే. ఆ తరువాత నేను పెరిగింది మా తండ్రి గారి ఊరు తాడికొండలో. జ్ఞానపీఠ పురస్కార గ్రహీత రావూరు భరద్వాజ గారి ఊరు కూడా అదే. నాకంటే ఆయన 15 ఏళ్లు పెద్దవాడే అయినా ఆయనతో నాకు బాగా సాన్నిహిత్యం ఉండేది. ఆ తరువాత్తరువాత నేనూ, ఆయనా హైదరాబాద్కే రావడం వల్ల మా బంధం ఆయన జీవితకాలమంతా కొనసాగుతూనే వచ్చింది. అది నన్ను ఆయన రాసిన 'పాకుడు రాళ్లు' నవలకు మరో భాగం అనిపించే 'వంశధార' నవల రాసే దాకా నడిపించింది.
పాకుడు రాళ్లు-2
అది 1960ల ప్రాంతం. కృష్ణాపత్రికలో రావూరి భరద్వాజ నవల 'పాకుడు రాళ్లు' సీరియల్గా వస్తున్నప్పుడు నేను ఆ పత్రికలోనే పనిచేస్తున్నాను. సుబ్రహ్మణ్య శర్మగారు దానికి ఎడిటర్గా ఉంటే డెస్క్ వర్క్ అంతా నేనే చూసేవాణ్ని. ఆ నవలకు గాను ఆయనకు మేము ఇచ్చిన పారితోషికం వారానికి 10 రూపాయలే. న్యాయానికి 'వంశధార' అన్న నవలను భరద్వాజ గారే రాయాలి. ఆ విషయమే ఆయనతో అంటే "ఇప్పుడది నాతో కాని పని, నువ్వే రాయి'' అన్నారు. 'వంశధార' కూడా పాకుడు రాళ్లు నవలలాగే సినిమా రంగానికి సంబం«ధించిన జీవితాల్నే చిత్రిస్తుంది. ఇదీ పాకుడు రాళ్లు నవల చెప్పే జీవిత సత్యానికి సారూప్యమైనదే కానీ మరో రకంగా చూస్తే పూర్తిగా భిన్నమైనది. భరద్వాజ 'పాకుడు రాళ్లు' ఒక సినీ కథానాయిక ఉత్థాన పతనాల గురించి చెబితే, 'వంశధార' ఒక సినీరచయిత ఉత్థాన పతనాల గురించి చెబుతుంది.
భరద్వాజ ఈ పుస్తకానికి ముందుమాట కూడా రాశారు. పుస్తకాన్ని ఆయన చేతుల మీదుగానే విడుదల చేయాలనుకున్నాను. ఒక ఫంక్షన్ హాల్ కూడా బుక్ చేశాను. కానీ, ఈ లోగానే ఆయన వెళ్లిపోయారు. ప్రత్యక్షంగా ఆయన బాధలు నా బాధలు కాకపోయినా, పరోక్షంగా ఆయన బాధ లు నన్నూ కలచివేసేవి. ఆకలితో అలమటించిన రోజులు ఆయన జీవితంలో లెక్కలేనన్ని. భరద్వాజ గారి అర్థాంగి కాంతమ్మ గారు ఎంతో కాలం దాకా ఏ పేరంటానికీ రాలేదు. దానికి కారణం ఆమెకు మరో జత బట్టలు లేకపోవడమే. అంతటి గర్భదరిద్రం అనుభవించాడాయన. అయినా పేదరికం గురించి, దారిద్య్రం గురించి భరద్వాజ వ్యాఖ్యలు భిన్నంగా ఉండేవి. "దరిద్రం అంటే తిండి, బట్ట, గూడూ లేకపోవడ ం కాదు. దరిద్రం అంటే సమాజంలో తాను ప్రేమించే వారెవరూ లేకపోవడం, తనను ప్రేమించే వారు లేకపోవడం' అనేవారు. ఇవే మాటల్ని పాకుడు రాళ్లు నవలలోని చివరి సన్నివేశంలో మంజరి చేత అనిపిస్తాడు. జీవితాన్ని కాచి వడబోసిన మహానుభావుడాయన. అలాంటి అనుభవజ్ఞుల సాన్నిహిత్యం లభించడానికి మించిన సంపద జీవితంలో మరొకటి లేదన్నది నా ప్రగాఢ విశ్వాసం. ఆ సాంగత్యమే పాకుడు రాళ్లు-2 అనిపించే వంశధార నవల రాయడానికి తోడ్పడింది. అందుకే మన పిల్లా పాపలకు ఏం దక్కినా దక్కకపోయినా ఎక్కడో ఒక చోట, ఏదో ఒక దశలో పెద్దవాళ్ల సాంగత్యమైతే దక్కాలని నాకనిపిస్తుంది.
మలిచే వాడు మందలించడా?
1959లో కొంతకాలం సికింద్రాబాద్లోని వెస్లీ హైస్కూలో ్లటీచర్గా పనిచేశాను. ఆ సమయంలో ఒక ధనవంతుల అబ్బాయి మా స్కూల్లో 8 వ తరగతి చదివేవాడు. ఆ అబ్బాయి బొత్తిగా చదవడం లేదని ఒకసారి వాళ్ల క్లాస్ టీచర్ గట్టిగా మందలించాడు. ఆ విషయం తెలియగానే ఆ అబ్బాయి తండ్రి ఆగమేఘాల మీద మా స్కూలుకు వచ్చి ఆ టీచర్ మీద ప్రిన్సిపాల్కు ఫిర్యాదు చేశాడు. అందరి ముందు ఆ టీచర్ తమ పిల్లాడికి క్షమాపణ చెప్పాలన్నాడు. మా ప్రిన్సిపాల్ మరేమీ మాట్లాడకుండా, అతడు చెప్పిన ట్టే స్కూల్లోని మొత్తం విద్యార్థులను, మొత్తం టీచర్లందరినీ ఒక చోట చేర్చి వాళ్లందరి ముందు ఆ టీచర్తో ఆ కుర్రాడికి క్షమాపణ చెప్పించాడు. ఆ వెంటనే ఆ టీచర్ తన రూమ్లోకి వెళ్లి వెక్కి వెక్కి ఏడ్వడం నేను చూశాను. ఆ సంఘటన నన్ను తీవ్రంగా కలచివేసింది. జీవితాల్ని మలిచే వాడికి మందలించే హక్కు ఉండదా? ఆ పిల్లాడు ధనవంతుల బిడ్డ అయినంత మాత్రాన వాళ్ల కొమ్ము కాయాలా? మా టీచర్ చేసిన తప్పేమిటని మేనేజ్మెంట్ మాట వరసకైనా ఒక మాట అడగలేదు. విద్యా వ్యవస్థలు పూర్తిగా వ్యాపారాత్మకం అయిపోతే ఏమవుతుందో నాకా సంఘటన బలంగా చెప్పింది. ఆ స్కూలును వదిలేశాక లెక్చరర్గా, రీడర్గా, ప్రొఫెసర్గా 35 ఏళ్లు అధ్యాపక వృత్తిలోనే కొనసాగినా ఆ చేదు అనుభవం నన్ను వెంటాడుతూనే వ చ్చింది. ఇప్పటికి 50 ఏళ్లు గడి చినా ఆ సంఘటన నా కళ్లల్లో మెదులుతూనే ఉంది.
ఫలితానికి పలుముఖాలు
రాఘవేంద్రరావుగారు అన్నమయ్య తీయడానికి పదేళ్ల ముందే జంధ్యాల గారు సినిమా తీస్తానంటే అన్నమాచార్య మీద స్క్రిప్ట్ తయారు చేశాను. దానికి సంబంధించిన పాటలన్నీ రికార్డు అయ్యాయి. కానీ, ఆర్థిక పరిస్థితులేవీ అనుకూలించకపోవడంతో నిర్మాత ఆ ప్రయత్నం నుంచి విరమించుకున్నారు. నా మనసులో ఒక మహా స్వప్నంగా ఆవరించిన ఆ సినిమా ఊహ ఒక్కసారిగా గాజుమేడలా కూలిపోయింది. చాలాకాలం దాకా నేను ఆ దిగులు నుంచి బయటపడలేదు. పదేళ్ల పాటు ఎంతో కష్టపడి తయారు చేసుకున్న ఆ స్క్రిప్టు నిరుపయోగంగా ఉండిపోవడం ఎందుకని భావించి చివరికి ఆ సినిమా స్క్రిప్టును 'శ్రీ పదార్చన' నవలగా మలిచాను. దాన్ని తెలుగు విశ్వ విద్యాలయం వారు ఆ ఏటి ఉత్తమ నవలగా ఎంపిక చే శారు. సినిమా తీయలేనప్పుడు ఆ స్క్రిప్టు ఎందుకులే అనుకుని ఉంటే అది చెత్త బుట్ట పాలయ్యేది. దాన్ని నవలగా మలిచిన ఫలితంగా అది ఒక పురస్కారానికి పాత్రమయ్యింది. ఏ వస్తువుకైనా, ఏ కళా సృజనకైనా ఒకే ఒక్క ప్రయోజనం అంటూ ఉండదు. దాని మిగతా ప్రయోజనాలేమిటో తెలుసుకుంటే మరో రూపంలో దాన్ని ఉపయోగంలోకి తీసుకురావచ్చు. దానికోసం పడ్డ శ్రమను సార్ధకం చేసుకోవచ్చు అనిపించింది.
పునాదులు పదిలంగా
'భువన విజయం' పద్యనాటక ప్రదర్శనకోసం మా గురువు ఆచార్య దివాక ర్ల వెంకటావధానితో కలిసి ఎన్నో దేశాలు తిరిగాను. లాస్ ఏంజిల్స్, న్యూయార్క్, వాషింగ్టన్ ఇలా దాదాపు 20 చోట్ల భువన విజయం పద్యనాటక ప్రదర్శనలిచ్చాం. అందులో నాది తిమ్మరుసు పాత్ర. మన దేశంలో మాత్రం 'వీళ్లకు ఇదో పిచ్చి- ఈ చాదస్తం జీవితాంతం వీళ్లను వదలదేమో' అంటూ వెటకారంగా మాట్లాడిన వాళ్లే ఎక్కువ. అయినా మేమెప్పుడూ వెనుకడుగు వేయలేదు. ఒకరోజు శాన్ఫ్రాన్సిస్కోలో ఇచ్చిన నాటక ప్రదర్శనకు తెలుగు వారే కాదు, అమెరికన్లు కూడా పెద్దసంఖ్యలో వచ్చారు. పద్యం ఎత్తుకున్న ప్రతిసారీ వారు ఊగిపోవడం మమ్మల్ని తన్మయానికి గురిచేసింది. ప్రదర్శన అయిపోగానే తమ హర్షాతిరేకాన్ని 45 నిమిషాల స్టాండింగ్ ఒవేషన్... అంటే సీట్లలోంచి లేచి నిలబడి చప్పట్లు కొట్టడం ద్వారా వ్యక్తం చేశారు. ఇది ఆ దేశంలో వాళ్లు తెలిపే అతి పెద్ద అభినందనకు చిహ్నం. పుట్టిన చోట పునాదులు కదిలిపోతున్న ప్రక్రియకు మరో చోట ఎక్కడో నీరాజనాలు లభించడం చూస్తే ఆశ్చర్యం వేసింది.. మనసు ఆ్రర్దమైపోయింది. స్వదేశంలో పద్యం అనగానే పెదవి విరిచే పరిస్థితుల్లో ఉంటే దేశం కాని దేశంలో పద్యానికి అంత స్పందన రావడం నాకెంతో ఆనందాన్నిచ్చింది. ఎక్కడో ఏ దేశంలోనో మన పద్యానికి ఆదరణ ఉందని తెలిస్తే గానీ, మనమేమిటో మనకు తెలిసిరాదా? ఆలోచిస్తే ఒక్కోసారి మనల్ని మనం ఎక్కడో జారవిడుచుకుంటున్నామేమో అనిపిస్తూ ఉంటుంది. మన పునాదుల్ని మనమే పాతాళంలోకి వదిలేసి ఆ తర్వాతెప్పుడో నెత్తీ నోరు కొట్టుకుంటే ఒరిగేదేమీ ఉండదని నేననుకుంటాను.
కల్పన-సత్యం కలగలిస్తే....
ఆంధ్రభూమి వారపత్రిక ఎడిటర్ సి. కనకాంబరరాజు గారు ఒకసారి నాతో "గురువు గారూ. ఒక నవల రాసిస్తారా?'' అన్నారు. "తప్పకుండా ఇస్తాను'' అన్నాను. "యండమూరి వీరేంధ్రనాథ్ రాసిన 'తులసీ దళం' న వల త్వరలో ముగియబోతోంది. మళ్లీ ఆ స్థాయిలో సంచలనం సృష్టించే నవల ఏదైనా ఇవ్వండి'' అన్నారు. వెంటనే నేను "చారిత్రక నవల రాసిస్తా'' అన్నాను. దానికి ఆయన "చారిత్రక నవల ఎవ రు చదువుతారండీ, మంచి మంత్ర తంత్రాలతో ఉండే ఒక థ్రిల్లర్ నవల ఏదైనా ఇవ్వండి'' అన్నారు. నేను మొండికేశాను. "నేను చారిత్రక నవలే రాస్తా. ఆ నవల 'తులసీ దళం' కన్నా పది కాపీలు ఎక్కువ అమ్ముడుపోయేదిగా ఉంటుంది'' అన్నాను. చివరికి ఆయన "సరే'' అన్నారు. చేసిన వాగ్దానం మేరకు ఒక సవాలుగా తీసుకుని 'శ్రావణి' అనే నవల రాశాను. ఆ నవలకు ఆశించిన దానికి మించి పాఠకుల ఆదరణ లభించింది. అదే స్పూర్తితో రాసిన 'తంజావూరు విజయం' నవల మూడు లక్షల కాపీలు అమ్ముడు పోయి అది నన్ను అన్ని రకాలుగా నిలబెట్టింది. 'ట్రూత్ యీజ్ మోర్ స్ట్రాంగర్ ద్యాన్ ఫిక్షన్' అనే మాట మనం ఎప్పుడూ వింటున్నదే. ఏ రకంగా చూసినా కల్పన కన్నా వాస్తవికతే ఎక్కువ బలమైనది. అయితే ఈ చారిత్రక నవల అన్నది ట్రూత్నే ఫిక్షన్గా రాసే ఒక అద్భుతమైన ప్రక్రియ. ఇందులో రెండూ ఉన్నాయి. అందుకే దానికి జనాలను అలరించే శక్తి మిగతా ప్రక్రియలకన్నా ఎక్కువ.. ఇది నా అభిప్రాయం మాత్రమే కాదు. నేను రాసిన పలు నవలలతో ఇది రుజువయ్యింది కూడా.
చారిత్రక నవలలు చదివితే ఏమొస్తుంది? అంటూ కొందరు అడుగుతూ ఉంటారు. చారిత్రక నవలలు చదవడం అంటే వేల సంవత్సరాల నాటి కాలమాన పరిస్థితుల్లోకి మనం పయనించడమే. ఒక రకంగా మన ఆయుష్షు వేల సంవత్సరాలకు విస్తరించడమే. వేల సంవత్సరాల నుంచి ఈ రోజు దాకా జీవించడమే. ''
- బమ్మెర
ఫోటోలు: హరిప్రేమ్
Sunita Aron, Hindustan Times Jaipur, November 20, 2013
Circa 1980: the speaker of the Rajasthan assembly, a Brahmin,
hosted a dinner in honour of chief minister Jagannath Pahadia, a Dalit,
at his Bharatpur residence, from where both hailed. The family
resentfully served him food in an inferior plate, which Pahadia noticed.
The incident later found a mention in the Supreme Court order on Appa
Babu vs State of Karnataka, 1993 as “the wife of the speaker trembled to serve food to the chief minister thinking to have been polluted”.
A meeting of Dalit women in Baran district of Rajasthan.
Will the state have an equivalent of Mayawati? (Himanshu Vyas/HT Photo)
Dalit activist Bhanwar Meghvanshi quips, “The running battle is on
even three decades after Pahadia as CM faced untouchability. Quite often
Dalit legislators are compelled to remain subservient to upper-caste
leaders who get them the ticket or spend money on their elections.”
He quotes a glaring case of a scheduled caste seat in Bhilwara where
for 20 years a Rajput leader controlled the politics of the area so much
so that the MLA himself lived in the servant’s quarters for 10 years
while the leader occupied the bungalow allotted to him.
The officers are also known by their caste labels and not the
positions they hold. Advocate Satish Kumar says, “Even today caste
reaches the village before the position – ‘he may be a Meghawal but is a
good officer’.”
Every caste has its own gods and temples and Dalits are kept out of
them. Thus while officers use the Dalit leaders to mobilise lucrative
postings, they fail to deliver or face political pressure in initiating
action under the SC/ST Act.
Nothing has changed in royalty-dominated Rajasthan in the past three
decades where the Dalits’ fight for ownership of five bighas of land,
where their dream of empowerment is buried, continues unabated.
The neighbouring state of Uttar Pradesh showed them the way where
ownership of allotted land gave them the elusive dignity. But here they
have yet to find a Mayawati of Rajasthan. The Dalit leader, whose
catchphrase of dignity catapulted her to national political heights, has
not become a household name in the desert state though her mentor,
Kanshi Ram, had built the party’s base of a bureaucratic network.
Ostensibly, there are two reasons – the Jatavs are not a dominant
caste and the 17% Dalit population is not only scattered in the state
but are also divided into 62 sub-castes. Meghvanshi says: “The political
parties also prefer puppets or docile Dalit leaders of a sub-caste who
are small in numbers in a constituency. For example, the Bairawas are a
dominant caste but the ticket will go to the Mochi caste, which has
barely 300 votes in the Shahpura constituency.”
The chairperson of the Centre for Dalit Rights, PL Mimroth, laments,
“The fight for land rights is interlinked with social and political
empowerment as five bigha zameen gives them dignity as well as economic
independence. But we will have to wait for another 50 years to achieve
it.”
According to him, the Bhoodan movement could not be implemented in
letter and spirit because of the feudal social structure, both in
political and social set-ups. “At least 50% of the land allocated to
Dalits is either encroached or has gone back to the powerful
landowners,” he says.
Thus, the Dalits are fighting a two-pronged battle – for economic independence and political participation.
చదువుతోపాటూ 'బాధ్యత'నూ చంకనెత్తుకుంది ఈ చిట్టితల్లి. తానే పసిమొగ్గ అయిన శిరీష పసిబిడ్డతోనే ముషీరాబాద్ మండలం మొరంబొంద ప్రాథమిక పాఠశాలకు వెళ్లి చదువుకుంటోంది. శిరీషతోపాటు ఆమె సోదరి, సోదరుడు కూడా ఇక్కడే చదువుతున్నారు. చెత్త ఏరుకుంటూ ఇల్లు నడిపే తల్లిదండ్రులు బయటకు వెళితే చిట్టి చెల్లి ఆలనపాలనను ఈ చిట్టి 'తల్లులే' స్వీకరించారు. స్కూలు బ్యాగుతోపాటే చెల్లినీ బడికి తీసుకొస్తూ అటు బాధ్యతను, ఇటు చదువునూ కొనసాగిస్తున్నారు. ఈ చదువే తమకు కల్పతరువు కాగలదన్న ఈ చిట్టి తల్లుల నమ్మకం వమ్ము కారాదని ఆకాంక్షిద్దాం..!
Is
diversity an excuse for disunity? CNN’s Fareed Zakaria says Indians
must embrace their common ambitions if the nation is to fulfill its
tremendous potential.
November 2013| byFareed Zakaria
Is India even a country? It’s not an outlandish
question. “India is merely a geographical expression,” Winston Churchill
said in exasperation. “It is no more a single country than the
Equator.” The founder of Singapore, Lee Kuan Yew, recently echoed that
sentiment, arguing that “India is not a real country. Instead it is
thirty-two separate nations that happen to be arrayed along the British
rail line.”
India gives diversity new meaning. The country contains at least 15
major languages, hundreds of dialects, several major religions, and
thousands of tribes, castes, and subcastes. A Tamil-speaking Brahmin
from the south shares little with a Sikh from Punjab; each has his own
language, religion, ethnicity, tradition, and mode of life. Look at a
picture of independent India’s first cabinet and you will see a
collection of people, each dressed in regional or religious garb, each
with a distinct title that applies only to members of his or her
community (Pandit, Sardar, Maulana, Babu, Rajkumari).
Or look at Indian politics today. After every parliamentary election
over the last two decades, commentators have searched in vain for a
national trend or theme. In fact, local issues and personalities
dominate from state to state. The majority of India’s states are now
governed by regional parties—defined on linguistic or caste lines—that
are strong in one state but have little draw in any other. The two
national parties, the Indian National Congress and the BJP, are now
largely confined in their appeal to about ten states each.
And yet, there are those who passionately believe that there is an
essential “oneness” about India. Perhaps the most passionate and
articulate of them was Jawaharlal Nehru, India’s first prime minister.
During one of his many stints in jail, fighting for Indian independence,
he wrote The Discovery of India, a personal interpretation of
Indian history but one with a political agenda. In the book, Nehru
details a basic continuity in India’s history, starting with the Indus
Valley civilization of 4500 BCE, running through Ashoka’s kingdom in the
third century BCE, through the Mughal era, and all the way to modern
India. He describes an India that was always diverse and enriched by its
varied influences, from Buddhism to Islam to Christianity.
Nehru well understood India’s immense diversity—and its disunity. He had
to deal with it every day in trying to create a national political
movement. The country’s chief divide, between Hindus and Muslims, was to
create havoc with his and Mahatma Gandhi’s dreams for a united India.
But he was making the intellectual case for India as a nation as the
essential background for its national independence. And he had a good
case to make. India has existed as a coherent geographical and political
entity, comprising large parts of what is modern India, for thousands
of years. Despite its dizzying diversity, the country has its own
distinct culture. Perhaps that’s why, for all its troubles, India has
endured.
Where Nehru and Churchill were both wrong was in their political
conception of the nation-state itself. India could not follow the
example of the European single-ethnic, single-religion nations that
sprouted up in the 19th century. The British unified India using
technology—the railroad—and arms. That nationalizing trend produced, in
turn, a unified national opposition to British rule in the Indian
National Congress, bringing together all India’s communities against
foreign rule. But all this was a historical aberration. India had
existed as a loose confederation for much of its history. Even when
there had been a ruler in the national capital, he had exercised power
by co-opting vassals, allowing regions autonomy, letting local
traditions flourish. It was a laissez-faire nation in every sense.
Despite the rise and fall of dynasties, the entry and exit of empires,
village life in India was remarkably continuous—and unaffected by
national politics. “India has historically been a strong society with a
weak state,” says Gurcharan Das, the CEO turned author and philosopher.
Modern India went down a different path. Nehru and many of his
contemporaries were deeply influenced by 19th-century European
nationalism and 20th-century European socialism. They could not conceive
of modern India without a powerful national government. The
centralizing impulses were more forceful in the economic than in the
political sphere, where local leaders were often strong and autonomous.
Even so, by the late 1960s, the Congress started losing ground to
regional parties, first in the south on linguistic grounds and then
later to caste-based parties in the north. The harder the Congress tried
to fight this tendency, the greater the local backlash. This opposition
to New Delhi reached its zenith under Nehru’s daughter, Indira Gandhi,
who as prime minister attempted an extreme form of centralized rule in
the 1970s, dismissing dozens of local governments, hoping to crush or
co-opt regional parties. The result was half a dozen violent
secessionist movements in the north, south, east, and west, one of which
claimed her life in 1984.
Over the last 20 years, India has been moving toward a different model
of nationhood. The power of regions and regional parties is now
undisputed. Starting in the early 1990s, New Delhi has been overturning
the license-permit-quota raj and opening up the economy. The result is
an India that is quite different from the one its founders might have
imagined—a motley collection of communities, languages, and ethnicities
living together in an open political and economic space. Some older
nationalists find this new India too marketized, decentralized, noisy,
vulgar, and messy, but it reflects India’s realities and, for that
reason, it has tremendous resilience.
Now, without central plan or direction, there are forces pushing India
toward a greater sense of nationalism than before. Economic
liberalization has created a national economy, and technology is
creating a national culture. While there has been a proliferation of
regional television channels for news and entertainment, there is also a
growing set of national programs and media events. From cricket to
Bollywood, a common popular culture pervades every Indian’s life. As
India grows, its people will discover that there is much that
distinguishes them from other Asian countries—and that binds them
together.
Economic growth has created one more common element in the country—an
urban middle class whose interests transcend region, caste, and
religion.
This is already having political consequences. Between 2011 and 2013,
millions of Indians took to the streets to protest, first against
corruption and then against the brutal gang rape and murder of a
23-year-old woman in Delhi. The people marching came from cities and
towns. In the past, mass agitations in India often originated in the
countryside, with farmers petitioning for government largesse or some
groups—defined by caste or religion—asking for special rights. The
recent protests have a different quality: They ask the government to
fulfill its basic duties. They seek an end to the corruption that is
rife throughout the Indian political and bureaucratic system. They ask
not for special government programs for women but rather simply that the
police and courts function efficiently so that rape victims actually
get the justice they deserve.
Most of India’s wealth is generated from its cities and towns. Urban
India accounts for almost 70 percent of the country’s GDP. But almost 70
percent of its people still live in rural India. “As a consequence,”
writes Ashutosh Varshney of Brown University, “for politicians, the city
has primarily become a site of extraction, and the countryside is
predominantly a site of legitimacy and power. The countryside is where
the vote is; the city is where the money is.”
The United States is a middle-class society. Most of the country
considers itself middle class, and politicians cater to that vast group
in every speech and policy proposal. In India, politicians have
generally pandered to the villager. No party has a serious urban agenda,
but all have elaborate rural schemes. Popular culture used to reinforce
this divide. Village life in traditional Bollywood movies reflected
simplicity and virtue. Cities were centers of crime and conflict,
controlled by a small, wealthy, often debauched elite.
This focus on the rural poor has, ironically, been one of the major
obstacles to alleviating poverty. For decades the national political
parties handed out lavish subsidies for work, food, and energy—among
other things—thus distorting all these markets and perpetuating many of
India’s basic economic problems. Even after India’s economic reforms
started, these patronage schemes continued, and this mentality has often
taken precedence over good governance, efficient regulations, and
fiscal sanity. Policies that actually alleviate poverty by promoting
economic growth are often enacted quietly and are even guiltily called
“stealth reform” by their advocates. In a broader sense, too much of the
political elite still thinks of India as a poor, third-world country, a
victim of larger global forces rather than one of the world’s emerging
great powers that could and should be governed by the highest standards.
The middle class itself has played into this narrative, traditionally
thinking it was politically irrelevant and so adopting an apolitical
stance. Its response to India’s problems was to expect little of
government. Rather than demanding better government schools, they sent
their kids to expensive private academies. Rather than trusting the
police, they hired security guards for their homes and neighborhoods.
Rather than running for office themselves, they didn’t bother to vote
and pined for the authoritarian efficiency of Singapore or, now, China.
But 20 years of strong economic growth have transformed the country. The
Indian middle class now numbers more than 250 million; over 30 percent
of the population of 1.2 billion lives in urban areas. And these numbers
are growing fast. Indian movies are now often focused on this group,
seen as young, aspiring, and filled with idealism and ambition.
Globalization has raised the expectations that this new urban middle
class has for itself and its government. The opening of the Indian
economy has exposed them to a new world—a world in which other countries
like India are growing fast, building modern infrastructure, and
establishing efficient government. Whereas they used to assume that to
get rich one needed political connections, today they can dare simply to
have good ideas and work hard. India is still a parochial country—for
good reason, given its size and internal complexity—but this middle
class sees no reason why its democracy shouldn’t work for them too.
Technology is giving them the power to make their voices heard, even
when outnumbered by other interest groups. India is unusual in combining
the growth of an emerging market with the openness of a freewheeling
democracy. (China has the former but not the latter.) The result has
been an information explosion. The country boasts more than 170
television news channels, in dozens of languages. Three-quarters of the
population has mobile phones. Texting and similar methods have now
become a routine way to petition government, organize protests, and
raise awareness. The Aadhaar program (aadhaar means
“foundation” in Hindi), spearheaded by India’s tech pioneer Nandan
Nilekani, which will give every Indian a unique biometric identity,
could have a much larger impact than imagined. Its stated goal is to
make it possible for Indians to get the rights and benefits they
deserve, without middlemen, corruption, or inefficiency blocking their
path. But it could also make it possible for Indians to think of
themselves for the first time as individuals, not merely members of a
religion, caste, or tribe.
Many foreign observers, particularly Western businesspeople, look at
India today and despair. The country simply cannot reform at the pace
necessary to fulfill its ambitions for growth and progress. Everything
gets mired in political paralysis, and the governing class remains
committed to a politics of patronage and pandering. This is all true and
deeply unfortunate. But it is a snapshot of today’s reality, not a
moving picture of an evolving society. In states as disparate as
Gujarat, Odisha, and Bihar, state governments are aggressively promoting
economic growth. And this is not simply a story about Narendra Modi,
the controversial chief minister of Gujarat. That state of 60 million
people has grown faster than China over the last two decades—with three
different chief ministers. India itself, for all its problems, has been
one of the fastest-growing large economies in the world over that
period.
Can the country live up to its potential? If so, it will happen only
because of a bottom-up process of protest and politics that forces
change in New Delhi. India will never be a China, a country where the
population is homogeneous and where a ruling elite directs the nation’s
economic and political development. In China, the great question is
whether the new president, Xi Jinping, is a reformer—he will need to
order change, top-down, for that country.
In India, the questions are different: Are Indians reformers? Can
millions of people mobilize and petition and clamor for change? Can they
persist in a way that makes reform inevitable? That is the only way
change will come in a big, open, raucous democracy like India. And when
that change comes, it is likely to be more integrated into the fabric of
the country and thus more durable.
I remain optimistic. We are watching the birth of a new sense of
nationhood in India, drawn from the aspiring middle classes in its
cities and towns, who are linked together by commerce and technology.
They have common aspirations and ambitions, a common Indian dream—rising
standards of living, good government, and a celebration of India’s
diversity. That might not be as romantic a basis for nationalism as in
days of old, but it is a powerful and durable base for a modern country
that seeks to make its mark on the world.
What the Constitution really says about forming new states
India has often been described as an "indestructible union with
destructible states". It is this power to reorganise the state of Andhra
Pradesh and create a Telangana state that is now being contested.
Despite the fairly clear process stipulated in the Constitution for
creating a new state, the opponents of Telangana, including the chief
minister, have invoked the Constitution to oppose its creation. This
deserves close scrutiny.
First, it has been urged that in the absence of a supporting
state resolution from the state legislature, a new state should not be
carved out of an existing one. The chief minister has specifically urged
that this constitutional convention, which was followed for the
creation of Chhattisgarh, Jharkhand and Uttarakhand, be followed even
for the creation of Telangana.
This argument proceeds on a misunderstanding of the
constitutional process for the creation of a new state. Constitutional
conventions apply only when the Constitution is silent. The issue of
creation of new states was extensively debated in the Constituent
Assembly. Two proposals were specifically considered — one, a new state
can be created only after the previous consent of the state legislature
was obtained; and two, any proposal for legislation that increases or
diminishes the area of an existing state shall originate from the state
legislature. Both proposals were rejected on the ground that if either
of these were accepted, a minority in the state would never be able to
achieve its aspiration for a new state, however justified it may be. It
is for this reason that Article 3, dealing with the formation of the new
state, only requires the state legislature to "express its views",
rather than a supporting state resolution.
When the States Reorganisation Act, 1956 and the Uttar Pradesh
Reorganisation Act, 2000 were challenged, the Supreme Court on both
occasions categorically stated that the views of the state legislature
would be taken into consideration, but the same would not mean that
Parliament would be bound thereby (Babulal Parate vs State of Bombay,
1960 and Pradeep Chaudhury vs Union of India, 2009).
Second, it has been argued that forming a new state out of an
existing one without a supporting state resolution would undermine the
federal character of the Constitution. This argument proceeds on a
misunderstanding of the nature of Indian federalism. Unlike the United
States, where states joined together to create a union, the states in
India were created by Parliament after the creation of the Union of
India. If Parliament has the power to create a state, it would not
violate the federal character if it exercises the same power to
bifurcate said state. The creation of new states would only deepen the
federal character of the Indian polity.
Does this mean that the Centre can carve out a new state without
following any norms? Instead of stipulating norms, the Constitution has
prescribed an elaborate process to ensure deliberation and debate
precedes the creation of a new state. The Constitution mandates that
only the president can introduce the bill, followed by debate in both
Houses of the state legislature and Parliament, before it is actually
voted on and a new state is created.
Third, it is also urged that the creation of a new state be
preceded by a constitutional amendment to Article 371D, which makes
certain special provisions with regard to various regions of Andhra.
This assertion ignores Article 4, which enables Parliament to make such
"supplemental, incidental and consequential provisions as Parliament may
deem necessary" while reorganising the state. As part of the
reorganisation bill, Parliament can make appropriate amendments to
Article 371D to safeguard the interests of new states. A constitutional
amendment is not required. This is supported by past practice. For
instance, when the state of Bombay was bifurcated, the special
constitutional provision establishing development boards for various
regions within the Bombay province in Article 371 was amended not by way
of a constitutional amendment,
but as part of the Bombay Reorganisation Act.
The Punjab Reorganisation Act, creating Punjab and Haryana, was
challenged on the ground that the strength of the new Haryana
legislative assembly was below the constitutionally prescribed limit of
60. The SC rejected the challenge, holding that the power of Parliament
to create a new state includes "the power to modify the provisions of
the Constitution in order to tide over a temporary difficulty". However,
Parliament cannot use this power to override the constitutional scheme
by creating a state that does not have a legislature, executive or
judiciary. But for that restriction, Parliament can amend any other
provision of the Constitution while creating a new state (Mangal Singh
vs Shrimati Rattno, 1967). Thus, Article 371D can be amended as part of
the reorganisation bill without a constitutional amendment.
Fourth, it has also been argued that when the president refers a bill to the state
legislature for expressing its views, a resolution has to be introduced
on the floor of the legislature, followed by voting. This again ignores
Article 3, which uses the phrase "expressing its views". Whenever the
Constitution mandates voting or passing of a resolution by the state
legislature, it has expressly said so (Article 368 and 169). However,
Article 3 neither speaks of the word "resolution" nor does it speak of
voting. It only requires the legislature to "express its views", which
need not be by way of voting. Each member or political party and the
state cabinet can express their views in the legislature and the same
would be transmitted to the president.
Carving out a new state has always been a difficult issue, but
this has to be resolved on the floor of Parliament, not in the
courtroom.
K. Vivek Reddy - The writer is a Hyderabad-based lawyer
In the wake of the Union cabinet’s decision to bifurcate Andhra
Pradesh, Article 3 of the Constitution has become the central point of
debate over the ‘federal’ character of the Constitution. India is an
indestructible union of destructible states. It is Indian Union and not a
federation similar to the United States of America. If any thing, it is
a quasi-federation or cooperative federation or a federation which
turns ‘unitary’ during emergency or when needed. While some criticised
Article 3 as a departure from federal character, the AP High Court came
up with a sharp analysis to say that Article 3 reflects federal
character of the Constitution.
FORCES AT WORK: It is ironical
that some forces opposed to bifurcation are using all the three estates
(Executive, Legislature and Judiciary) besides the fourth (media), which
is being used, abused and misused profusely, just to further their
‘real estate’ interests in Hyderabad and, for that, to stall formation
of state of Telangana.
The PIL by an anti-Telangana advocate was
planned to be the weapon to stop bifurcation, but with the merits of
judgment crisply drafted by two judges with clear vision of
constitutional scheme, it turned out to be facilitative weapon for
countering the forces against Telangana. Mr PV Krishnaiah, a senior
advocate, filed a PIL seeking a writ of mandamus restraining the
President of India from exercising constitutional power under Article 3
in pursuance of any recommendation by the Union Cabinet on bifurcation.
The petitioner also wanted declaration that Article 3 and Constitution
(V Amendment) 1955, which modified earlier provision to the present text
of Article 3, as unconstitutional alleging that it violated the basic
structure and preamble of the Constitution.
BASIC STRUCTURE: The
basic question is whether Article 3 will hit any basic structure theory
of the Constitution because it did not provide for any role to the
Legislative Assembly of the state concerned in its division. Chief
justice Kalyan Jyothi Sengupta and justice KC Bhanu of the High Court
answered: “We think ‘no’ for the simple reason that Article 3 has been
designed in such a way that enables Parliament essentially to maintain
the concept of federalism as it provides for separating or joining for
reorganization of states. Article 3, in our view, has empowered
Parliament to regulate and preserve federalism as enshrined in the
Constitution. In that sense, it is one part of the basic structure of
the Constitution.”
While refusing to hold that Article 3 hits the
basic structure, the division bench held that Article 3 itself was part
of the basic structure. “By no stretch of imagination can it be said
that Article 3 is violating the basic structure even if we assume that
it is liable to be challenged.” The bench has further laid down that “a
plain reading of the provision, the legislature has merely made a
provision regarding methodology with regard to formation of new states
and alteration of areas, boundaries or names of existing states.”
The
bench explained, “With the insertion of Article 3, no portion of the
Constitution, much less any portion which relatable to basic structure,
has been affected.”
MECHANISM: The court explained the mechanism
provided by Article 3. A bill has to be prepared for creating a new
state for introducing in either House of Parliament on the
recommendation of the President and again, if the proposal contained in
the bill affects the area, boundaries or name of any of the states, the
bill has to be referred by the President to the legislature of that
state for expressing its views.
This ‘safeguard measure’ in the
form of proviso was inserted to avoid any complaint of exercise of
unbridled power of Parliament and the recommendation of the President
and obtaining views of the state legislature concerned were sought to be
made an essential part of this exercise of Parliament. Finally, the
High Court said that it could not review and rethink or probe the mind
of the legislature simply because it is not within its jurisdiction and
only Parliament can think of it with compliance. “We are of the view
that recommendation of the President and obtaining views of the state
concerned are sine qua non.”
PRESIDENT’S POWER: On whether the
court can restrain the President from recommending a bill on Telangana,
it said: “The President, being de jure head of the country, is
constitutionally deemed to be the wisest citizen of the country and can
think whether any recommendation should be given or not. No one can
presume that Parliament or the President or state Assembly will act
unconstitutionally. The President can, under no circumstances, be
restrained by any court of law, Parliament or executive. He is
absolutely free to act in terms of the provisions of Article 3.”
The writer is a professor at NALSAR University of Law, Hyderabad
Gurram Joshua’s daughter Hemalatha Lavanam, who fought against
Jogini system, will be featured in National Biography Series of NBT
Memoirs of noted social reformer Hemalatha Lavanam will
soon find place in the National Biography Series of the National Book
Trust of India.
The objective of the National
Biography series is to throw light on the lives of Indian women and men
who have made outstanding contribution towards the development of Indian
society, culture, science, economy, polity as also of modern Indian
sensibility. After Durgabai Deshmukh, Ms. Lavanam is the second woman
selected for the honour from Andhra Pradesh.
“The
news came as a pleasant surprise. I feel very happy because Hemalatha’s
life story gives a sense of self-respect to all women. This kind of
recognition was long overdue,” said atheist leader and Hemalatha’s
husband Lavanam.
Born in 1937 at Vinukonda in Guntur
district, Ms. Lavanam was the last child of Padmabhushan, Kalaprapurna
Gurram Joshua and Mariyamba. Post her travel in Chambal valley in Vinoba
Bhave’s padayatra for Bhudan yagna, her perspective on life changed and
she returned home to take up extensive work in the field of criminal
reform, abolition of Jogini system, social equality and dispelling
superstition.
The two authors selected for writing
the biography –Lalita Vakulabharanam and Sundar Kompalli—are editing
their work to meet the December 13 deadline for submission of the
biography. “We are mainly focussing on her all-encompassing personality,
her unique approach to problems in society, exclusive strategies she
embraced to bring about a reform and most importantly the methods she
adopted to sustain the reforms in such difficult times. As a Dalit
woman, she faced stiff resistance but ironically, almost 65 % of her
work force comprised those belonging to upper castes. She managed to
gain acceptance in a vitiated society,” says one of the two authors Mr.
Kompalli.
Even while waging pitched battle against
social evils like Jogini system in backward remote villages of Nizamabad
district relying heavily on the enormous experience she had gained in
the criminal reforms she undertook in the coastal Andhra region with her
spouse Lavanam, she never allowed the mainstream Dalit politics to
influence her.
It also talks about her early life
and people like her father Gurram Joshua, social reformer and her
father-in-law Gora, Vinoba Bhave and her husband Lavanam, who influenced
it.
“It feels good to know that Hemalatha will go pan-India once the biography is published,” says an elated Lavanam.
VISAKHAPATNAM:
In its haste to speed up the process of bifurcation, the government is
ignoring constitutional conventions and procedures, feel legal experts,
pointing out that the rulings of the Supreme Court with respect to the basic structure of the Constitution are not being followed.
The Constitution provides special status to Andhra Pradesh
by virtue of Article 371D and a Presidential order due to which an
amendment of the Constitution is required for the formation of a
separate state.
According to city advocates, the government is
trying to hasten the process of bifurcation before the elections without
following the constitutional procedure. If the amendments to Article
371D are to be carried out for the division of the state, as the Centre
is planning, Parliamentary procedure mandates not only a two-thirds
majority in the Assembly, but the consent of at least 50% of Indian
states (that is 15 states) through their respective legislative
assemblies is also required for any amendment as per Article 368, they
said.
"The government has to follow the procedure laid down in
Article 368 of the Constitution to effect amendment to Article 371D. The
procedure for the amendment is that the Bill must be moved in House of
Parliament and must secure two-thirds majority of the total members of
the House and by a majority of two thirds of members of house present
and voting," said a legal expert.
"Since the government does
not have absolute majority of its own and has to be propped up by
coalition partners, it cannot move the Bill on its own. If the
government goes ahead without following the constitutional safeguards,
the Bill would be challenged in the courts and the Supreme Court may set
aside the bifurcation procedure as illegal and unconstitutional,"
stated senior advocate Kuppili Muralidhar, who is also the president of
the Forum of Legal Professionals, Vizag.
Prof Y Satyanarayana,
director, Gitam Law University, said that passing a ministerial note on T
is not equivalent to a Bill or Law. "Even if we consider the note as a
Bill, the note was not sent to the President who is obliged to refer the
proposals to the Assembly. The division of a state takes place either
as a political viability or when people of the state demand division,
though here it was not the case." he said.
